Ονειρευόμενος, με τα μάτια ανοιχτά...
Σκεφτόμουν πολλά, και είναι λογικό, αφού χτες γύρισα από το Φεστιβάλ μας. Για λίγο σκεφτόμουν το αιώνιο πρόβλημα με τα καμαρίνια και την ενέργεια και δύναμη που ξόδευαν ορισμένοι φωνάζοντας και ψάχνοντας καβγά... γέλασα.
Σε αυτό το ολιγόλεπτο ταξίδι όμως κυριαρχούσαν άλλα. Η παρέα, ο αγώνας, το μεράκι, η τρέλα, το εντάμαν, το αντάμομαν - αυτή η μαγική έναρξη.
Στο πρόσωπο μου εκείνη την στιγμή μάλλον απλώθηκε μια βαθιά ευχαρίστησή μια συναρπαστική γαλήνη. Το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό τέτοιες στιγμές είναι μια μικρή στεναχώρια, αφού είναι πλέον παρελθόν αυτές οι στιγμές, αμέσως μετά θυμάμαι τον Νίκο Γκάλη το 1987 που ρωτήθηκε μετά τον ιστορικό θρίαμβο εάν αυτή είναι η μεγαλύτερη στιγμή τις καριέρας του, και απάντησε ότι είναι η μεγαλύτερη - μέχρι την επόμενη.
Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι το Φεστιβάλ είναι από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές πολιτιστικές εκδηλώσεις και ότι η Ομοσπονδία μας αξίζει τον σεβασμό και τα εύγε όλων μας.
Άφησα λοιπόν το βιβλίο στην άκρη και προσπάθησα να σκεφτώ εάν μπορούμε να βελτιώσουμε και να αλλάξουμε κάτι στο Φεστιβάλ, και θα μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μαζί σας.
Φανταστείτε ένα πανέμορφο χωριό στα βουνά τις Ελβετίας. Θα γίνει μια επαγγελματική και στο μέγιστο καλά προετοιμασμένη πρόταση στον τοπικό δήμαρχο για μια εκδήλωση μοναδική. Δύο χρόνια πριν την εκδήλωση θα έχουμε κλείσει όλα τα ξενοδοχεία και του ξενώνες του χωριού. Ένα ειδυλλιακό χωριό για μια μέρα θα γίνει ποντιακό χωριό. Όλοι οι χορευτές θα πλημυρίσουν τους δρόμους, τους φούρνους, τα εστιατόρια και την πλατεία με ποντιακές φορεσιές, ο ήχος της λύρας σε κάθε γωνιά όπως και η ζεστή και εγκάρδια επαφή με τους κατοίκους.
Διάφορες δραστηριότητες παντού, παιχνίδια, σεμινάρια χορού, σεμινάρια μαγειρικής, διάλογο για την ιστορία και τον χορό, επίσκεψη στα ρασία και στα παρχάρια. Παρακάθ και γλέντια με την δύση του ήλιου. Φιλία για πάντα με τους οικοδεσπότες και μια υπόσχεση για επιστροφή.
Την επόμενη μέρα ένα Φεστιβάλ πού θα συνέχισει αυτό το άνοιγμα προς όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής. Ανάδειξη πολιτισμού και φιλότιμου. Ένα διεθνές γεγονός που θα το χαρούν και αυτοί που μιλάνε και καταλαβαίνουνε μόνο γερμανικά και αγγλικά. Ίσως με λιγότερο χορό και περισσότερο ανάδειξη άλλων πτυχών του πολιτισμικού μας πλούτου.
Ο βρετανός ιστορικός Arnold J. Toynbee είπε:
”Ο πολιτισμός είναι μια κίνηση, όχι μια κατάσταση. Είναι ένα ταξίδι, όχι ένα λιμάνι”.
Το πρόσωπό μου μάλλον με αυτά που σκεπτόμουν γέμισε ενθουσιασμό και όρεξή για δουλειά αλλά και με πολλούς προβληματισμούς και ερωτηματικά.
Ρεαλιστικό σενάριο ή μόνο μια πανέμορφη ουτοπία; Άφησα το βιβλίο, έγραψα όλες τις σκέψεις μου σε ένα email για να τις μοιραστώ με την παρέα... αλλά δεν το έστειλα ποτέ…