Ονομάζομαι Βασιλόπιτα
Έχω αλλάξει πολλές μορφές και πολλά χέρια σε αυτό τον Σύλλογο. Μια με κάνανε μεγάλη, μια μικρή, μια με μαχλέπι και κάρδαμο, πού και πού με μαστίχα. Με έχει ζυμώσει η κυρά Σοφία, αλλά και η Βάσω….τώρα τελευταία με ζυμώνει ο Χανς στο φούρνο. Μαζί φτιάχνουν και άλλα 250 βασιλοπιτάκια για να με γευτεί ο κάθε χορευτής, αλλά και ο κάθε φίλος του Συλλόγου που έρχεται να δει την κοπή μου.
Και τι δεν έχουν δει τα μάτια μου τα περασμένα 30 χρόνια…
Φέτος μου είπανε ότι δε θα με κόψουν, δε θα με μοιράσουν, αλλά θα μου αφιερώσουν ένα άρθρο στην ιστοσελίδα τους…μάλιστα…γιατί όχι; Πιστεύω είμαι η πιο κατάλληλη πίτα για να σας διηγηθώ αυτό το ταξίδι.
Ας αρχίσω από το πιο σημαντικό κομμάτι του Συλλόγου, τους χορευτές. Σχεδόν κάθε χρόνο, για να με τιμήσουν, παρουσιάζουν διάφορους ποντιακούς χορούς. Τι πανέμορφο, πολύχρωμο και περήφανο θέαμα! Μαζί με το κοινό δάκρυζα και εγώ κάθε φορά. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές όμως ήταν όταν χόρεψαν οι Τρανοί. Ειλικρινά ανατρίχιασα, όταν είδα την κυρά Σοφία, -ναι, αυτή που με ζύμωσε,- να χορεύει μαζί με πολλούς που με ακολουθούν εδώ και 30 χρόνια.
Οι Τρανοί - 2020
Το χορευτικό του Συλλόγου σε διάφορες κοπές της Βασιλόπιτας
Έχετε δει βασιλόπιτα να γελάει ασταμάτητα; Όχι; Τότε ή με είχατε φάει ήδη, ή απλά παρακολουθούσατε κι εσείς όλες τις θεατρικές παραστάσεις που παρουσιάστηκαν. Θυμάμαι
τον Γιάννη Παπαδόπουλο με τη βράκα, τη Βάσω Καλπακίδου με τις ψείρες, τον Γιάννη Μαυρίδη και τον ανεπανάληπτο γέρο, τον Γιάννη Πιπερίδη. Πρόσφατα μάλιστα είδα τον Γιώργο Κυριακίδη ως Αριστοτέλη. Μοναδικές, όμορφες στιγμές και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να αναφέρω το κάθε θεατρικό που παρουσιάστηκε, για να μην ξεχαστούν:
- Ο Γιάνκον ο Κουντουρατζής
- Ένας καλός Μάρτυρας
- Τα καπνά
- Τα φτίρας
- Αγάπη
- Η μοντέρνα γαρή
- Ο άγουρον ασήν Τάροβαν
- Όλα επήκεν η Παλάσα
- Η Στοφορίνα η γαρή´μ
- Ο Πόντιον και ο Βλάχον
- Ο Βέβαιας ελύσσαξεν
- Ο Βέβαιας προξενετής
- Ο Πανίκας στη νέα εποχή
- Τη χέρας το κορτσόπον
- Η κυρά Καλή και τα δώδεκα μήνας
- Καφέ στον Λευκό Πύργο
1997
Από την ίδρυση του Συλλόγου και μετά ο τυχερός που έβρισκε το φλουρί έπαιρνε μια χρυσή λίρα. Φυσικά κι οι παρευρισκόμενοι κέρδιζαν πάντοτε κάτι διαφορετικό, όπως ένα καλάθι με δώρα, βιβλία αλλά κι ένα αντίγραφο νομίσματος της Αυτοκρατορίας των Κομνηνών.
Μπορώ να πω ότι η πιο σημαντική κοπή μου ήταν την Πρωτοχρονιά του 2005, που η εκδήλωση για πρώτη φορά γίνεται στο νέο κτίριο του Συλλόγου. Εκείνη την ημέρα, θυμάμαι, μίλησε με μεγάλη υπερηφάνεια ο πρόεδρος (Ιωάννης Παπαδόπουλος), περιγράφοντας τον μεγάλο αγώνα και τις αμέτρητες ώρες δουλειάς για να φτάσουνε σε εκείνη τη στιγμή της αποπεράτωσης του Συλλόγου. Την ημέρα αυτή επίσης την τιμήσανε σαν μια από τις δέκα σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του Συλλόγου με μια μεταλλική πλάκα που δείχνει και τις άλλες σημαντικές στιγμές τα τελευταία 30 χρόνια.
Αν θα μπορούσα θα γινόμουν κι εγώ χορευτής. Έρχομαι όμως μόνο μια φορά το χρόνο κι έτσι δεν θα γινόμουν ποτέ ο χορευτής με τις λιγότερες απουσίες. Θα έκανα βέβαια τα πάντα για να με ανεβάσουν στη σκηνή. Στις αρχές τιμούσαν τον χορευτή με ένα χρηματικό ποσό, τα τελευταία δύο χρόνια όμως δώριζαν μια πλήρης ποντιακή φορεσιά αξίας 300 €!
Ο Σύλλογος διάλεξε την ημέρα που είμαι εγώ το κεντρικό στοιχείο να τιμά ανθρώπους που έχουν προσφέρει πάρα πολλά. Πάντα γινόταν αναφορά στις ακούραστες κυρίες που προσέφεραν γλυκά. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι πολύ περήφανα. Έχουν τιμήσει με βραβείο και έπαινο τους εξής:
- Πηνελόπη Αρσονιάδου
- Γενοβέφα Καλπακίδου
- Γεώργιος Κυριακίδης
- Βασιλική Καλπακίδου
- Ηλίας Καλπακίδης
- Και τον πάτερ Σωτήρη (με έκοβε για πολλά χρόνια)
Για τρία χρόνια υπήρχε και μια χορωδία που μας τραγουδούσε όμορφα ποντιακά τραγούδια. Επίσης, εδώ και πολλά χρόνια, βλέπουμε τους ταραξίες Μωμόγερους, μαζί με τη νύφη (αχ, τι νύφες είδανε τα μάτια μου), το γέρον, τη γραία, το γιατρόν, το διάβολον και τον αστυνόμο….θα μου λείψουν φέτος.
Ακούσαμε και είδαμε πολλές ενδιαφέρουσες εισηγήσεις για το Δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων στην Ελλάδα, τον Πόντο και σε όλο τον κόσμο. Πώς να ξεχάσω ότι το Καλά Χριστούγεννα στα γιαπωνέζικα είναι Merīkurisumasu.
Εάν όμως θα έπρεπε να διαλέξω αυτό που με συγκίνησε περισσότερο, δεν είναι ότι κατάφεραν με μεγάλο αγώνα και πολλές θυσίες να κρατήσουν το Σύλλογο, μάλιστα, με σταθερά ανοδική πορεία, ούτε ότι τα τελευταία 8 χρόνια όλο το κέρδος εκείνης της ημέρας γίνεται δωρεά στο σύλλογο ΛΑΜΨΗ που στηρίζει παιδιά με κακοήθη νοσήματα στα παιδο-ογκολογικά τμήματα νοσοκομείων στην Ελλάδα,
αλλά είναι όλος αυτός ο κόσμος που έρχεται να με δει και να με γευτεί εκείνη την ημέρα. Αυτό με κάνει πραγματικά να δακρύζω. Η κοπή μου πάντοτε έφερνε τον Ελληνισμό κοντά. Σε όποια αίθουσα και να με έκοψαν ήταν ασφυκτικά πολύς ο κόσμος. Τί να πρωτοθυμηθώ, παιδάκια που στην αρχή ήταν ένα και δύο χρονών και έτρεχαν μέσα στην αίθουσα, που σήμερα είναι τριαντάρηδες με οικογένεια και τα δικά τους παιδάκια που κάνουν τα ίδια πράγματα ή αγαπημένα πρόσωπα που έχουν φύγει και δεν θα τα ξαναδώ. Όπως και να έχει, έχω μεγαλώσει μια ολόκληρη γενιά και θα είμαι πάντοτε η αφορμή για να έρχονται κοντά οι άνθρωποι μεταξύ τους κι έτσι δεν θα ξεχάσουν την θρησκεία, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου μας!
Με ρωτάνε μερικοί εάν έχω γίνει Πόντια, και τους απαντάω ότι μπορεί να τους έχω βαθιά μέσα στην καρδιά μου, αλλά είμαι ολονών!
Χρόνια πολλά σε όλους!
Η Βασιλόπιτα