Akrites e. V.

Πώς θα μπορούσαμε να διαφωτίσουμε την ανθρωπότητα σε θέματα κοινωνικά και πολιτισμικά με
έναν ασυνήθιστο τρόπο; Και μάλιστα την εποχή, όπου η κοινή γνώμη διαμορφώνεται από την
εξουσία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, μέσω διαδικτύου, με ένα ισχυρό <<όπλo>>, τα μέσα
κοινωνικής δικτύωσης; Είναι δύσκολο σήμερα να επιτύχεις μια σωστή ενημέρωση, την ώρα που
κυριαρχούν το ψεύδος και η παραπληροφόρηση. Γιατί οι άνθρωποι διαρκώς αναρωτιούνται,
ποιος ψεύδεται και ποιος όχι.

Γενικά η κατάσταση έχει ξεφύγει. Θέλουμε όμως να επικεντρωθούμε σε ένα θέμα, που πέρα από
τους Έλληνες, δυστυχώς, κανείς δε δίνει σημασία. Τι σχέση έχει όμως μ' αυτό το θέμα η
Θεσσαλονίκη και ο καφές στο Λευκό Πύργο;

Καθαρή σύμπτωση ήταν η συνάντηση τεράστιων προσωπικοτήτων, ένα Κυριακάτικο ηλιόλουστο
πρωινό του Γενάρη για να συζητήσουν και να φιλοσοφήσουν. Μα πού αλλού στη Θεσσαλονίκη;
Για καφέ στο Λευκό τον Πύργο, φυσικά.

Επρόκειτο για έναν καταιγισμό ιδεών από τους Αριστοτέλη, Φρίντριχ φον Σίλερ, Γιόχαν
Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε, το νεαρό Αλέξανδρο (το μαθητή του Αριστοτέλη που αργότερα
μετονομάστηκε σε Μέγα) και τον Βίκτορ Ουγκό.

Σερβριτόρος: Καλημέρα, τι να σας φέρω να πιείτε?
Αριστοτέλης: Φίλοι μου, αφήστε το αυτό σε μένα. Θα θέλαμε καταρχήν ένα τσάι του βουνού από
τη Μακεδονία, του οποίου οι ευεργετικές ιδιότητες έχουν αποδειχθεί από έρευνες του
Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης (Γερμανία). Για τον Αλέξανδρο ένα κακάο με σαντιγί, παρακαλώ.
Ουγκό: Τσάι του βουνού πίναμε κι εμείς στα νιάτα μας συχνά στο Παρίσι, τη Νάπολη και τη
Μαδρίτη. Νομίζω πως ήταν τοπικά προϊόντα. Το τσάι του βουνού θεωρώ πως είναι πάντα άμεσα
συνδεδεμένο με την πατρίδα.
Γκαίτε: Αριστοτέλη φίλε μου, μόνο που μας λείπουν τα βουνά. Δεν μου αρέσει ο ρυθμός της
μεγαλούπολης, ακόμη κι αυτός της Θεσσαλονίκης, την οποία θεωρώ λόγω της
πολυπολιτισμικότητάς της, πολύ ενδιαφέρουσα πόλη. Την επόμενη φορά που θα σε επισκεφθούμε
στην Ελλάδα, θα προτιμούσα να μας κεράσεις το τσάι του βουνού στην καλύβα σου στα βουνά της
Βέροιας.

Αριστοτέλης: Συμφωνώ και επαυξάνω, Γιόχαν. Το ιδιαίτερο σε μας τους Έλληνες είναι ότι ο καθένας
έχει το χωριό του. Όλοι μας μιλάμε με ενθουσιασμό για τη γιαγιά και τον παππού, που παλεύουν
για την επιβίωση μέσα από τη δουλειά τους στα χωράφια και την κτηνοτροφία. Νοσταλγούμε την
αγνή και παντοντινή αγάπη, τις γαστρονομικές απολαύσεις, όσο απλές έννοιες κι' αν αυτές μας
φαίνονται αυτές. Αναφέρομαι στις κατακόκκινες ζουμερές τομάτες, τις καταπράσινες πιπεριές που
μοσχοβολάει όλος ο τόπος από το άρωμά τους, τις μελιτζάνες και τα αγγούρια. Χαρακτηριστικές
τροφές μιας δύσκολης εποχής.
Γκαίτε: Κάνοντας μια μικρή επισκόπηση στην ιστορία σας και θαυμάζοντας τη θάλασσα, κατά την
γνώμη μου εσείς ως Έλληνες έχετε ζήσει την πλέον ονειρεμένη ζωή.
Ουγκό: (Χαϊδεύει απαλά το κεφάλι του Αλέξανδρου κοιτάζοντάς τον). Δεν το γνωρίζεις ακόμη, αλλά
εσύ θα γράψεις ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια στην Ελληνική ιστορία.
Αριστοτέλης: Βίκτορ, πες μας κάτι για σένα. Γνωρίζουμε όλοι μας φυσικά, πως ο πατέρας σου είχε
σημαντικό στρατιωτικό πόστο υπό τις διαταγές του Ναπολέoντα, με αποτέλεσμα να μην τον έχετε
κατ' αποκλειστικότητα στην οικογένειά σας. Εξήγησέ μας σε παρακαλώ, τι θέλει να μας πει και να
μας διδάξει η λογοτεχνία σου;

Σίλερ: Θα 'θελα, αν μου επιτρέπετε, να συμπληρώσω την ερώτησή σου Αριστοτέλη και να ρωτήσω
τον Βίκτορα, για ποιο λόγο απαγόρευσε το Βατικανό πολλά από τα έργα του;
Ουγκό: Φρίντριχ, η ερώτησή σου είναι εύκολη και η απάντηση εξίσου. Θα παρακαλούσα εδώ
κυρίως την προσοχή του Αλέξανδρου. Ακόμη κι αν πάθεις κάτι κακό, αυτό δεν θα πρέπει να
επηρεάσει τις αρχές σου. Υπερασπίστηκα δημοκρατικές αρχές και δικαιώματα, προσπαθώντας να
τις μεταλαμπαδεύσω στους ανθρώπους. Η ελευθερία σκέψης και έκφρασης ανέκαθεν ενοχλούσαν
την εξουσία.

Γκαίτε: Φρίντριχ, είσαι γνωστός στην Παγκόσμια Ιστορία ως συγγραφέας, ο οποίος μετέφερε στους
ανθρώπους το λόγο, την ανθρωπιά και τα ιδεώδη της Δημοκρατίας. Είχες πει κάποτε: <<Το χτίσιμο
μιας πολιτικής ελευθερίας είναι το μέγιστο απ' όλα τα έργα τέχνης>>. Μίλησέ μας, σε παρακαλώ,
γι' αυτό και για ποιο λόγο – έτσι τουλάχιστον θεωρώ και για τον εαυτό μου – γράφτηκες στην
ιστορία ως φιλέλληνας;
Σίλερ: Βίκτορ, τα ονόματά μας συμπεριλαμβάνονται σε ένα επίσημο ευχαριστήριο έγγραφο, το
οποίο δημοσιεύθηκε λίγο μετά το 1821 στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Αθήνας, όπου έχουμε
χαρακτηριστεί φιλέλληνες. Σίγουρα θα θυμάστε ότι εκείνη την εποχή πολλές ονομασίες πόλεων και
ονόματα ανθρώπων ήταν Ελληνικής προέλευσης. Η Ελλάδα είναι η χώρα που γέννησε εσένα
Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Ιπποκράτη, τη Δημοκρατία, τη Φιλοσοφία κι όλες τις επιστήμες. Η
Ελλάδα είναι η χώρα που βρισκόταν επί αιώνες υπό Οθωμανική κατοχή και πολέμησε για την
ελευθερία της το 1821. Ναι, θα τολμούσα να πω, πως πολέμησε και για τη δική μας ελευθερία.
Εμείς οι τρεις γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα μέσα από τα αρχαία συγγράμματα. Είναι τιμή μας
να λεγόμαστε φιλέλληνες.

Ουγκό: Καλύτερα δε θα μπορούσαμε να το εξηγήσουμε.
Αριστοτέλης: Πλημμυρίζω από υπερηφάνια και συγκίνηση να σ' ακούω να μιλάς μ' αυτόν τον
τρόπο. Πες μας όμως, λίγα ακόμη λόγια για τον εαυτό σου, καλέ μου φίλε.
Σίλερ: Θα´θελα να αφιερώσω και λίγο χρόνο για να μιλήσω για τον Αλέξανδρο. Θα ηγηθεί στο
μέλλον πολλούς πολέμους, τους οποίους φυσικά δεν εγκρίνω, αλλά πάνω απ' όλα, με το έργο του
θα κάνει γνωστό τον Ελληνικό πολιτισμό σε όλη την υφήλιο. Εν κατακλείδι θα ολοκληρώσω τους
ισχυρισμούς μου, με ένα απόσπασμα από το έργο μου <<Μαρία Στιούαρτ>>, το οποίο με εκφράζει
ιδιαίτερα: <<Άσε με να 'μαι παιδί, γίνε και εσύ>>.
Αριστοτέλης: Ούτε εγώ ο ίδιος δεν μπορώ να προβλέψω αυτό που θα ειπωθεί ή θα γραφτεί στο
μέλλον για τον ίδιο τον Αλέξανδρο, τις κατακτήσεις του και τη μετάδοση του Ελληνικού πολιτισμού.
Όταν ο πατέρας του, ο Φίλιππος ο Β', μου τον εμπιστεύτηκε να του διδάξω τα έργα του Ομήρου,
την Οδύσσεια, και την Ιλιάδα, εκεί κατάλαβα, ότι ο Αλέξανδρος ήταν κάτι το σπουδαίο και ιδιαίτερο.
Το άγαλμά του δε στέκεται τυχαία εδώ στη Θεσσαλονίκη. Ο Μέγας Αλέξανδρος, αποτελεί ένα
μεγάλο κομμάτι της Ελληνικής ιστορίας.

Εκείνη τη στιγμή, ο Σίλερ, ο Γκαίτε, ο Ουγκό και ο Αριστοτέλης παρατηρούσαν το άγαλμα του
Μεγάλου Αλεξάνδρου, την ώρα που ο μικρός έπινε ανέμελα το κακάο του. Όλοι αναρωτήθηκαν
εκείνη τη στιγμή, αυτά που θα είχε να τους πει στην επόμενη συνάντησή τους, όταν θα 'ταν πλέον
30 ετών.